8. When it rains it pours...

29 juni

5.00 uur op mediteren bij zonsopgang. Het is mooi en het heeft absoluut niet geregend. Ik pak in. Vergeet bijna nog het rode matje wat op een boomstronk ligt. De klim naar boven naar het pad en als ik dat afloopt realiseer ik mij dat ik precies op het juiste moment gestopt ben gisterenavond. Ik loop namelijk heel langzaam een skigebied binnen. Eerst zie ik een dalstation van een stilgelegde skilift en als ik verder doorloopt kom ik bij een ouderwetse hut. Het is 6:00 uur maar er staat een vrouw buiten die mij vrolijk aankijkt. We kletsen wat. Een man voegt zich bij ons en ik vraag of ze daar binnen misschien koffie hebben. Ja hoor zegt de man en loopt naar binnen. Het blijkt de huttenwaard. We lachen. Ik drink koffie. Hij wil weten wat ik doe. Ik vertel hem dat ik naar Monaco aan het lopen ben en hij wordt helemaal enthousiast. OWWWWWW dat wil hij ook wel!!! Die vrijheid, dat avontuur.

Ik mag niet voor mijn koffie betalen.

En ook niet voor het biertje dat hij in mijn rugzak stopt.

“Dan denk je aan mij als je het vanavond opdrinkt”

Ik beloof het hem.

Doorklimmend sta ik na 2,5 uur boven op een pas en kijk zo het skigebied in.

Ik realiseer mij dat ik beloofd heb om mee te doen aan een vergadering in Tilburg en op de pas maak ik met mijn telefoon contact via Teams.

Het is een vreemde gewaarwording zo in de natuur mensen over eigenlijk niets te horen praten. Heel veel van wat mensen in vergaderingen tegen elkaar zeggen is eigenlijk alleen maar “bonding”, zoals honden eeuwigdurend elkaars gat blijven ruiken. Het is een: “wij horen bij elkaar“ ritueel. Een ding duidelijk mijn collegae zijn geen honden. Ze zijn geweldig. En ik doe in de regel even hard mee. Maar mijn perspectief op mijn werk is totaal veranderd de afgelopen dagen. En ...Het begint te regenen!!!!!

Midden tijdens de vergadering komt er nog een klimmer met twee poolhonden langs die direct de vergadering binnenwandelen. Honden in de camera. Hilarisch.

Ik voel druppels... ik sluit af.

Ik heb hele leuke en mooie collegae.

In de afdaling naar het dorp merk ik plotseling dat er iets raars is.

Er klopt iets niet.

Ik doe er even over om mij te realiseren wat het is.

Mijn stok klinkt anders.

Ik kijk en wat blijkt: ik ben het laatste deel van mijn rechterstok verloren.

Dat is heeeel kut. Want met die stokken zet ik ook mijn tent op!!

En dat is nu een no go.

En het gaat regenen.

En waar ben ik m in vredesnaam verloren.

Dat moet zijn tussen de col en hier: 20 minuten steile afdaling.

Die moet ik dus omhoog: zoeken.

Getverderderteetrgettt…

Ik onderneem licht gespannen de weg terug omhoog. 40 minuten zoeken. Ik ben kapot. Gooi de rugzak in het gras en klim verder. Niets. Op de col. Niets. Ik ben verdomme nog hoger gelopen tijdens die vergadering kuttterdekutkut.

Naar boven: niets.

Dus: terug en weer zoeken maar nu langzaam…

En ik struin weer de hele weg tot mijn rugzak zonder resultaat.

Rugzak weer op en door. Waar kan dat ding zijn. Ik schroef de andere uit elkaar. Die heeft een rode stopper. Ik zoek dus iets roods…

Helemaal tot waar ik denk gekomen te zijn. Noppes.

Ik zal mij moeten neerleggen bij mijn verlies en iets moeten verzinnen.

Ik slik.

En denk: niet vergeten een tak te snijden van 148cm vandaag… Niets aan te doen.

Maar ik vergeet dat deze tocht er een is die mij dingen moet leren.

Dus als ik doorloop zie ik 20 meter verder het aluminium pijpje met teller in het gras steken.

Ik was dus al verder dan ik dacht en heb bijna onmiddellijk na het verliezen gevoeld dat er iets was.

Maar in mijn paniek ben ik veel te snel gaan zoeken en heb in die blindheid over de dingen heen gekeken.

Lesje weer: je gevoel is perfect in orde. Maar je moet als er zich problemen voordoen vertragen niet versnellen. Je leest dat overal, maar nu maak ik het mee. Het had mij 2 uur gescheeld en een TON aan energie.

Glimlachend steek ik de punt in de huls.

Nog een les. Vastdraaien.

Je hebt op zo’n tocht het aller miniemste mee. Alles heeft 2 of 3 functies. Niets kan kapot of verloren gaan. Van veel hangt je leven af.

Leef gevoelig. Of kom in grote problemen. Dat ga ik nog aan den lijve ervaren... Over 4 dagen...

Ondertussen begint het langzaam echt te regenen en ik realiseer mij dat zo af en toe dingen er goed op elkaar aansluiten. Dank u God dat het nu pas begint. Ik pak mijn paraplu en voordat ik het weet zit ik in een enorme hoosbui.

Het dondert met onvoorstelbare hoeveelheden uit de hemel. En ik zwem haast een skihut binnen. Daar kijken de mensen mij wat verweesd aan. Aanwezig: twee Chinese vrouwen, een half Chinees half Oostenrijks meisje van ongeveer 7 en de Oostenrijkse man die naar later blijkt, de Chinese vrouw in Wenen ontmoet te hebben.

Arme Chinese vrouw had niet door dat zij een enorme loser aan de haak geslagen had. Waarschijnlijk was ze allang blij dat zijn een Europeaan had veroverd. Maar deze man is van zo’n onvoorstelbare saaiheid. En van zo’n ziele-pijnigende achtergebleven inteelt dat je je af kan vragen of er werkelijk wel een zaadcel aan te pas gekomen is.

Hij murmelt wat, hangt wat over mij heen en begint mij uit te leggen waar de Oostalpen beginnen en waar volgens hem de Westalpen liggen op zijn telefoon. Als ik hem vertel dat ik op weg ben naar Monaco, weet i zeker dat dat naast München ligt. Ondertussen speelt een jongetje met allerlei auto’s en maakt allerlei “wrong wrong wrong“ geluiden. Er zitten twee tiener meisjes aan de bar die hier duidelijk werken op hun telefoon te staren. De mevrouw die mij gaat helpen en een beetje man-achtig uiterlijk heeft laat zien dat ze taart heeft, appeltaart, appelkruimeltaart. Zelfgemaakt. Uiteindelijk blijkt die niet te haggelen. Maar dat zie je aan de buitenkant niet.

Ik heb straks nog 6 uur maagzuur na een stuk van die ovenbaksteen.

De moeder des huizes staat te koken en enorm te vloeken. Ze heeft iets fout gedaan en dat zal iedereen weten. De hele tijd steunt ze en kreunt ze dat het een lieve lust heeft. Ik realiseer mij plotseling dat er ook heel veel mensen zijn die ik tegenkom erg ongelukkig zijn.

Ik zou ook heel erg ongelukkig zijn in een nare ongezellige hut in een Oostenrijkse skidorp in de zomer in de regen. Daar niet van, maar het is een kwestie van keuzes lijkt mij.

Niet dat ik nou alle 13 goed heb in het leven. Maar bij het aanschouwen van sommige ellende voel ik mij gezegend.

De moeder van de Chinese vrouw zit er als een verlept bord Foe jong Hai bij. Ze is op de vacantie van haar leven… dat zie je zo.

Heel veel treuriger dan dit zie je het weinig. Het enige leuke natuurlijk is het meisje van zeven met wie ik onmiddellijk leuk oogcontact hebt met wie ik hele leuke drumspelletjes ga doen. Ik drum wat op de tafel, zij drumt het na. Ze begint percussie te doen met de suikerpot waarbij alle suiker rondvliegt en we heel hard moeten lachen. Kortom we hebben plezier. Opa Krone vermaakt zich weer eens met de kleinkinderen. Als de buien zijn opgetrokken ga ik proberen door te lopen: weg van die verstikkende man. Ik loop een beetje verweesd het gebied door. Ik ben altijd een beetje verloren in skidorpen in de zomer: sowieso fout

Ik kom door het enige mooie gedeelte van het wintersportoord: een houten kerkje en ja natuurlijk ik loop fout en als ik uiteindelijk uit een wirwar van aangegeven en onaagegeven paden probeer te ontsnappen aan de stinkende klauwen van dit vreselijke ski-oort begint het weer te regenen. En niet zo’n beetje: als de zondvloed. God zei dank dat ik bijna op het hoogste punt van het gebied ben. Ik loop langs een vrolijke fontein (??) bij de kabelbaan en daar duik ik het bergstation in.

Een totale depressie overvalt me: vreselijk druilerige bonkerige discomuziek tezamen met twee heel slechtgehumeurde obers. (Zou ik ook zijn als ik hier moest werken) Ik ga zitten en realiseer mij dat ik hier waarschijnlijk nog wel 2, 3 of zelfs wel 4 uur uur zal verblijven. De ober neemt mijn bestelling voor cappuccino op en ik besluit van de kaart een kaas-spasle te nemen.

Hij vraagt langs zijn neus weg of ik er ook nog een slaatje bij wil? Gelukkig zag ik uit mijn ooghoek dat de salade ook nog weer eens € 6 was. Eerst maar eens proberen wat ze van die kaas vlimvlammetjes maken. Laat ik het niet op voorhand riskeren. En ontzettend goed bedacht want als de bestelling komt blijkt die niet te vreten. Diep, diep zout en alles in dit pannetje komt zo uit de fabriek. De enige kok die daar iets mee te maken heeft gehad is Dr. M.I. Krowave.

Niet te geloven zo ellendig

Ik eet maar een kwart. De rest kan ik echt niet door mijn keel krijgen. Ik ga zitten wachten totdat de regen over is.

Uiteindelijk zet de ober mij om 16.00 uur de zaak uit. Ze gaan sluiten. Ik loop het restaurant uit en blijk precies op tijd vertrokken te zijn: de zon breekt een beetje door en ik ga op weg naar de pas naast het gebied.

Terwijl ik loop ontmoet ik een deel van een Tsjechische familie: de moeder, zoon en dochter wel te verstaan.

Gek hoe dat werkt, ja gaat onmiddellijk geïnteresseerder naar die vrouw kijken. Zou ze alleen zijn? Is ze gescheiden? Is ze weduwe? Ze lopen me er finaal uit en ik probeer ze een beetje bij te halen. Maar dat moet je niet doen op je ouwe dag. Want dat vinden je knieën niet leuk. Gelukkig wil de jongen op bepaald moment een sneeuw veld zien. Ik heb dan nog een leuk praatje met de moeder die vertelt dat haar man door een paard geschopt is en dus niet kan wandelen. Ah en weer veranderd de kijk op de vrouw.

”Vroeger wilde kinderen niet mee, Nu vinden ze net heerlijk” Ze straalt. Het is een leuke vrouw. Ik klim door en kom op een schitterend zadel na natuurlijk eerst vastgelopen te zijn in een gebied met gigantische blokken kalksteen. Hoe vaak moet ik het nou nog fout doen om het te leren?? Als ik op het zadel sta kijk ik de oude militaire weg over. En beneden in het dal ligt een heel mooi rood bivacco.

Ik begin de militaire weg te lopen en het ene mooie vergezicht volgt op het andere.

Alles dendert zo mijn camera langs. Schitterend gewoon!

Ik weet het natuurlijk wel zo te draaien dat ik na 3.00 uur lopen net even fout doorsteek.

Ik had rechtdoor moeten lopen volgens de kaart. En ben nu zuidwestelijk afgedaald.Maar wat maakt het uit!!!

Want ik kom uiteindelijk uit een soort van prachtig paradijselijk gebied: Val’dolce. Er lijken overal kampeerplekjes te zijn als ik even doorloop ook twee verlaten gebouwen: een zomerboerderij met stallen. Zomerverblijven voor de boeren beneden waarschijnlijk. Gezeten tegen een van de gebouwen drink het biertje op wat ik vanochtend heb gekregen. En ik proost op de huttenwaard.

Ik doe mijn kleren uit en ga in mijn nakie een beetje de zon staan. Maak foto’s. Heerlijk. Je zit, drinkt bier, eet nootjes in je blote kont... het leven kan toch mooi zijn.

Ik denk aan sex.

Maar raar genoeg schuift dat als je alleen loop naar de achtergrond.

Samen wil je op dit soort plekken vaak schitterende landschapssex.

Ik herinner mij momenten op wandelingen in de Pyreneeën en in de Julisch Alpen.

Toegegeven ik kan eigenlijk geen sex hebben zonder besprongen te worden door nare beelden op het moment, voor de record zullen we maar zeggen.

Maar zelfs sex met jezelf is door de overweldiging van de natuur heel onbelangrijk geworden.

Geluk bij een ongeluk.

Ik zoek een mooi kampeerplekje maar dan blijkt dat alles in deze vallei een groot moeras is en ik kan eigenlijk geen droog plekje vinden. Als ik de tent uiteindelijk toch ergens op neergezet, zie ik, als ik op mijn blote voeten loop, dat ik op een soort natte spons sta. Ik twijfel heel lang of ik niet toch ergens anders naar toe moet, maar ik besluit het er maar op de wagen. Ik kan geen betere plek vinden.

Ik probeer die avond nog lekker een kopje thee te zetten en zet mij aan het mediteren. De zon gaat plotseling donderend onder en ik maak een van de allermooiste foto’s van de tent. Het is werkelijk een paradijs hier. En hoewel vandaag mijn ex de hele dag aanwezig is geweest, de hele tijd gezeurd en getetterd heeft in mijn brein, is het een goede dag.

Nadat ik heb gemediteerd ga ik een lekker potje slapen. Ik hoop dat het niet gaat regenen denk ik nog, terwijl ik de eerste druppels hoor. Gaver de gaver de gaver ik heb het koud, mijn benen trekken... ik hoop dat ik vannacht een oog dichtdoe…