6. Thunderbirds are go!

27 juni 2020

Mijn god, met geen enkele pijn is angst te vergelijken. Ik heb vannacht en vanochtend weer zo moeten strijden om niet gillend uit het raam te springen. Geef mij een berg, of een opdracht. Geeft niet wat. Maar niet dit!

Om 5.00 uur wakker na een sowieso heel onrustige nacht. Driemaal opstaan om te plassen of te drinken. Onrustig. Ook buiten. Als mijn wekker gaat, springt de tijger op mij. Een daverende waterval aan paniekerige gedachten bespringen mij. Angst alleen te zijn, in deze stad, wat nu de komende twee maanden, niet terug kunnen naar huis, vijf uur van mijn auto, zou ik naar Holland kunnen vluchten? En dat alles in een razend tempo en vergezeld van angstig ademen en hartkloppen.

Nu is dit opschrijft klinkt het naar niks, maar het voelen van het op hol slaan van je geest...het is als -letterlijk- in een ton een heuvel afgerond worden: niets om je aan vast te grijpen: één grote vrije val. Ik mediteer. Alles in mij wil opstaan in de rondte rennen. Gillen, schreeuwen, uiting geven. Maar ik blijf zitten met een ijzeren wilskracht. En ik doe wat Eckhard Tolle mij geleerd heeft: neem waar. Kijk naar je gedachten. Dan kan je je losmaken van je identificatie ermee.

Terwijl je het doet denk je: wat een slap gelul. LAAT DIT STOPPEN!!

Maar ik denk aan Goenka: “you will have to purify the mind and perform surgery on the mind.” En dat doe ik. Met een uiterste inspanning dwing ik mijzelf heel zacht in het nu. En het werkt!! Heel langzaam krijg ik de angst zover te gaan liggen. Als een valse hond in een hoek.

Tien minuten later ben ik lichamelijk kapot. Uitgeput. Maar niet langer bang. En terwijl ik uit het hoge bed klim, denk ik: hoe heb ik zo’n kleine naïeve vrouw zoveel macht kunnen geven, dat ik, vier maanden later, als een trillende natte kat uit een eenzaam bed stap.

Ik die bergen beklom, die werelden afrees, grote regies deed met honderden mensen in talen die ik niet spreek. Die alleen in Amerika studeerde. Nooit bang was.

Eén onhandige bange vrouw die besluit alles wat ze doet naar mij te verzwijgen en mooi weer te spelen, maakt dat een volwassen man nu totaal de weg kwijt is. Moet vechten om überhaupt overend te blijven. Elke dag moet bevechten, uur na uur. En zo vaak in totale ontreddering.

Ik moet vaak aan de witte stranden van Bali denken waar ze vrolijk en nietsvermoedend de golven induikt met een surfboard.

Al die beelden op mijn netvlies waarin zij halfnaakt rondrent... Dan voelt het alsof ze dat leven van mijn gestolen heeft.

Dat is natuurlijk je reinste quatsch. En wat betreft de nu opspelende angsten… daar kan zij helemaal niets aan doen.

Want met mijn verleden heeft zij niets te maken. Dat komt allemaal voort uit mijn bagage, uit mijn leven.

En daar heeft zij niets mee van doen. Ik ben verantwoordelijk voor mijzelf. Maar gedachten zijn soms daar. En pijnlijk.

Leermoment lijkt mij zo.

Dat krijg je als je je intuïtie overruled en je tegen je gevoel in mensen blijft vertrouwen.

Vergeet niet te leven. Kijk om je heen, probeer te genieten van de vogels op St. Giacomo. De geur van de pasticceria die brioches bakt. Het gekwetter van de vrouwen op de hoek van de straat. Het heerlijke van een vreemde taal: je kan je luistern uitzetten. Dan wordt het plots muziek.

Ik weet dat dit alles over een jaar een zoete herinnering is waar ik plotseling naar terug zal verlangen. Zo raar, hoe de tijd over alles een gaas van geluk legt.

Zoveel dingen van vroeger lijken nu romantische geluksmomenten terwijl toen ik er midden inzat ze alleen maar vol strijd en problemen leken te zijn.

6.15 komt de bus.

Ik heb een kaartje!

Gisteren in de bar met het mooie meisje gekocht.

Ik had willen schreeuwen: “vlucht mee naar de andere kant van de wereld en trouw met mij!!” maar het werd toch “un cappuccino ed un ticket per il bus per favore”.

Ik vind mijzelf vaak een lafbek. Maar in dit geval misschien maar goed ook.

Ik rij naar het station.

Spoor 8.

Mocht u ooit een trein op spoor 8 moeten hebben in Triëste: dat spoor ligt, als een soort Harry Potterspoor, verborgen achter spoor 7!!!

Ik sta te wachten op 7, op de verkeerde plek, en godzijdank hou ik dit keer mijn mond als een vrouw met een mountainbike (dé nieuwe accessoire in Italië) zegt dat ze denkt dat ze fout zit: haar man weet van het verborgen spoor… en ik nu gelukkig ook terwijl ik dus bijna mijn trein mis. Was ik voor nix om 5.00 uur opgestaan.

Twee uur later stap ik uit in Uggovizza 8.56 uur.

Om 9.14 komt de bus die mij naar Tarvisio moet brengen….

Niet dus.

Neeee die komt niet…

De chauffeur heeft aambeien of ruzie met zijn vrouw...God mag het weten, maar ik sta alles verlaten op het meest desolate stationnetje van Italië…. Dr. No is nog volop aanwezig in mijn leven!!!

Dus dat wordt lopen. 6 km. Naar Tarvisio.

Jemig…

Mijn wandelvacanbtie is begonnen!!!

Weliswaar langs een toeristisch fietspad met veel te veel zonnebrillen... maar ala.

Een tijd later zit ik ontspannen lachend in de bar in Tarvisio.

Met mijn nieuw gekochte kaarten lekker mijn tweede cappucino weg te tikken.

Ik denk dat dit een goede plek is om Dr. No achter te laten achter een grappa.

Het is 12.00 uur.

De vraag is nu: is er genoeg schaduw en water op de berg? Kan ik straks weg?

Ik denk aan mijn ex.

Zij danst met haar Braziliaan de Passo Doble op het strand. Ik krimp ineen.

Ik wordt bang.

Alleen op die berg, durf ik dat? Ik moet haar uit mijn systeem krijgen. Ik ga heel langzaam kapot aan haar.

Alweer een fijn leermoment. Misschien handig om die angstbrengende gedachten eens om zeep te helpen? Opdracht dus om fijn te focussusen.

Daar gaat de reis de komende dagen vanzelf voor zorgen... maar dat weet ik op het ogenblik dus nog niet. Ik zal geen tijd hebben voor het hebben van liefdesverdriet en angsten van de geest. Hahahahahhahah. (scherp lachen met veel echo enzo)

Het is heet.

Only englishmen and mad dogs go out in the midday sun.

I am not an Englishman…

The dog gets up, and sneaks out.

Goodby Dr. No. May you get blissfully drunk.

Buiten twijfel ik nog of ik nog eeeeven zal lunchen bij een van de twee restaurants: alles om maar niet te hoeven lopen. “C’est dur le départ”…

Maar ik ben weg.

Over de oude romeinse straatweg evenwijdig aan het stadje.

Na 2 km ligt er een man in zijn tuin te lezen, ik vraag de weg. Gemoedelijk legt hij mij uit wat er gaat komen. Ik ben jaloers op zijn totale ontspanning en rust. Maar toch… zou ik hier willen wonen? Zou ik zijn leven willen? Voor geen goud. Dan doe ik het toch goed.

In Amsterdam bleken alle dagen in angstige saaiheid op elkaar. Hier daveren avontuurlijke zaken elkaar in heftigheid op.

Vanaf het moment dat ik boven Tarvisio het pad opstap is de angst verdwenen.

Het is iets met thuiskomen. Of met het niet meer tegen grote getale mensen kunnen. Of dat ik in de bergen echt alleen voor mijzelf moet opkomen.

Weg.

Eerst nog bang om bang te worden maar op een bepaald moment verdwijnt dat ook.

Een eenvoudig bordje langs de oude Romeinse weg geeft aan dat ik hier aan de aanlooproute begin.

En zoals altijd is het begint totaal moordend: je moet hoogtemeters maken en dat valt nog mee voor dat ongetrainde lijf van mij. Ik realiseer mij ook meteen dat ik te weinig water bij me heb. En onmiddellijk hebben we hier een van de geweldige antidepressieeffecten van wandelen. Je wordt meteen geheel in beslag genomen door prehistorische jager-verzamelaar instinken.

Dat is iets dat in de supermarkt, twee dagen geleden, heel onwelkom was: je jaagt in je verzamelwoede 3 kg eten in je rugzak in. Terwijl natuurlijk na dagen blijkt dat je dat nooit op gaat eten allemaal.

Wat doen GVD al die zakken instant pasta en Auflauf in mijn bagage? Mijn gasje is van het formaat Liliput: extra light heet dat. Dus na vijf koppen thee is het gedaan met de pret. Ga ik dan die vier zakken droge meelspijzen rauw zitten weg kauwen? Mooi niet. Maar ik ben natuurlijk te gierig om alles weg te smijten dus zal ik de komende vijf dagen met die rommel rond slepen.

Ik ben een sul

Wel fijn is het dat ik mij nu alleen bezig hoef te houden met dat soort dingen, weinig drinken en uit de zon blijven.

Overigens neem je je altijd voor rustig te beginnen. Maar de eerste dag is steevast een slachting. Je maakt alle beginnersfouten allemaal opnieuw.

Fout lopen, dat allereerst.

En niet weten waar wat in je pack zit. Dus je bent constant bezig alles uit te pakken en weer in te pakken. Constant ook paniek over: “oh god heb ik dat ergens laten liggen?” Pas na een dag of drie heeft alles weer zijn vaste plek en ontstaat er een ritme.

Een leuk iets is dat sommige uitrustings onderdelen je blijven volgen, no matter what. En dat sommige zich hollend uit de voeten maken.

Voorbeeld: ik heb een stalen brilletje van Look (1993!!) dat wat ik ook heb geprobeerd in mijn leven niet kwijt heb kunnen raken. Ik heb het achter gelaten op een gletscher, verloren in het gras bij een meer, in een geheim vakje van een nooit gebruikte sporttas gestopt. Maar op de een of andere manier stak het steeds weer de kop op. Als een wanhopig kind klamp die bril zich aan mij vast.

Hij is nu al twee keer in en uit de mode geweest!!

Daarentegen zijn er ook spullen die niet weten hoe snel ze moeten verdwijnen.

Tegewoordig zijn dat vaak spullen die ik sowiso al haat.

Dat schijnen ze te voelen:-))

De spork van Sea to Summet bijvoorbeeld. Wat een verschrikkelijk onding.

Hij was 25 cm lang en paste dus nergens anders in dan in de etenszak. Maar daar lang en puntig als i was doorstak i al mijn ziplockbags. Havermout en oploskoffie door je hele zak. Om gek van te worden. Zeker als je dan ook een regenbui of een bedouwde picknick doet: Alles vol koffie plak.

Ik heb letterlijk tegen de spork geschreeuwd: dat i zich diende te gedragen!!!

Als antwoord kraste hij gezellig de binnenkant van mijn titanium kookpot naar gort. Het ding kost 8€ dus weg ermee zou je zeggen.

Maar dat doe je niet.

Je moddert door.

Tot op een dag…

WEG!!

Ik had m verbannen naar de zijzak van de rugzak… daar is i bij het zien van een sexy zakmes uitgesprongen om samen een serie dessert lepeltjes bij elkaar te neuken hoop ik.

Enige probleem was dat ik toen niks had om mee te eten.

Heb uiteindelijk mijn noodles met twee haringen gegeten.

Naar oud chinees gebruik zal ik maar zeggen.

Ben trouwens ook mijn zonnebril verloren.

Maar die haten mij sowiso al sinds mijn geboorte.

Geen één die het langer dan een week bij mij uithoudt.

€350 of €3,95.

Allemaal met gezwinde spoed richting een eerlijke vinder.

Die op hol geslagen geest maakt ook dat je loopt alsof de duivel je op de hielen zit.

Stel je voor: geheel leeg landschap, zinderende hitte en een verzenuwde Nederlander met een veel te zware rugzak (eten voor vier dagen… voor twee personen, whhhhhhy!!!) Die als een speedy gonzales op cocaïne die berg opstormt.

Wie gaat hij inhalen? Wat gaat hij winnen? Waarheen is hij naar opweg? De man heeft tweeënhalve maand de tijd!

En ondertussen een razende gedachten door je hoofd. Welke afspraken je nog even moet regelen bovenop de berg (als je bereik hebt).

Hoe je het beste de kaart kan vouwen...nu pissen of straks... is dit wel het juiste pad... had ik toch maar lange mouwen... ik had natuurlijk in die afscheidsmail moeten zeggen dat ze een... ich hör ein bächlein rauschen... waarom eet ik eigenlijk nog augurken... mijn rechter hiel doet pijn... zou ik dat volhouden... en wat als ik boven kom… zouden ze mij horen gillen?

Enzovoort enzovoort. De Geest is een helse machine die alleen maar onzin uitkraamt als hij de kans krijgt.

Ik merk dat ik de laatste tijd dat deel van de hersenen veel teveel vrijheid gegeven hebt… Jong veulen in een supermarkt: 20 minuten en alles is kapot. Ik probeer mezelf te concentreren op wat voor ligt. Helemaal in de geest van Goenka. Wat is hier nu.

Pijn in mijn hart in mijn lijf in mijn ziel.

Oké pijn in mijn hart maak ik zelf dus: misschien handig om je daar niet mee bezig te houden.

Pijn in mijn lijf. Daar kunnen we wat mee mijn rechter hield donker onvoorstelbaar veel pijn. Ik ben bang dat ik morgen niet haal.

Ik heb corona. Het duivelse is als je loopt je steeds op het punt staat fysiek geheel de geest te geven.

Als je midden in een beklimming voelt dat je hier of daar pijn hebt, en ik bedoel heen met een pijn met een hoofdletter P dan weet je gewoon dat het einde van de tocht nakende is. (Na vier uur). Dan speelt er meteen een stekende verlammende pijn onder de linkerknieschijf. Het enige dat dan helpt is de linkerkant met elke stap te ontzien. En steunen op je stokken.

Ondertussen maakt je geest gratis paniek aan.

Zoals, na een deel van de 4 ½ uur klimmen op een steil stuk omhoog, ik een slok water neem en merk dat mijn keel pijn doet. Ik een droge hoest begin te krijgen.

CORONA!!! En meteen zie ik mijzelf met een steeds hoger wordende koorts, buiten adem de berg op strompelen. Andere wandelaars vinden mij dan na anderhalve dag in de regen. Mijn god! hoe moet ik dan die berg af met mijn corona. Niemand mag mij aanraken en zelf kan ik niet meer lopen. En ALS ik dan die berg afkom? Wat dan? Ik ben totaal besmettelijk! Waar heb ik trouwens deze corona opgelopen? In Triëste? Op het terras? Enzovoort, enzovoort.

Dit is 2 minuutjes uit een urenlange zelfkwelling over gezondheid. Aan het einde van de dag kom ik doodmoe, al zoeken naar een kampeerplek aan op Stella Bartolo.

Een paradijs. Maar op de een of andere manier is ‘t “het” niet.

Wel zie ik een waterkraan druppelen en neem twee flinke slokken. Even later pas het bordje: Aqua non potabile. Het water komt uit twee plastic tanks even verderop. Ik heb vervolgens 4 uur uur lang angstvisioenen over het besmet zijn met Girardia. Visioenen van het in mijn broek schijten terwijl de natte kak langs mijn benen loopt en stinkend probeer mensen te benaderen die vol afschuw wegvluchten. Het maakt de geest niet uit of de pijnen en aandoeningen echt of ingebeeld zijn. Op alles stort het zich met dezelfde gusto en maakt het breed, groot en onnavolgbaar heftig.

Maar als ik geest daarop aanspreekt geeft zij niet thuis: dan is ze al lang weer elders een vuurtje aan het stoken en dan doet ze alsof ze niet weet waar je het over hebt. Ik begin deze eerste dagen er achter te komen dat de door mij zo aanbeden ontwikkelde en gescherpte geest juist enorme problemen creëert in plaats van oplossingen. Dat is ongeveer de eerste heldere gedachten die ik heb: mijn geest, die ook de hele tijd de situatie met mij ex wegredeneerde staat enorm vaak helderheid in de weg. Hoogste tijd dus om eens flink met deze onruststoker af te rekenen.

Oké. De eerste dag dus. Doordat de geest zo door davert, gaat het lijf meedoen. Je komt in een soort vast zittende stuip terecht. Alsof de duivel je voortjaagt.

Door, door, door. En dat brengt grappige en pijnlijke en rare situaties met zich mee.

Na het Stella Bartolo loop ik door een wirar van kruisingen zodat ik niet goed weet waar, wat of hoe. Ik word ingehaald door een fietser. De eerste mens in zes uur. Een breedsprakige man die begint op te scheppen over wat hij vandaag allemaal gereden heeft: Slovenië, Tarvisio, en dat, en daar, en daar… ik kan hem niet goed verstaan maar dat drukt de pret niet: hij moet zijn verhaal kwijt.

Ik kijk naar de situatie. Waarom ben ik in dit godverlaten bos zo onvoorstelbaar belangrijk voor hem? “Ja het is wel een waar het is een E-bike”, geeft hij toe, “anders had ik nooit 140 km op een dag gehaald.”

Ik kijk hem aan: het is het soort van man waar ik gewoonlijk nog al ontzag voor heb (als hij niet in een onzinnige lycrabroek bezweet voor mij staat) maar nu zie ik een klein wanhopig jongetje dat smeekt om aandacht.

Waar staan we dan: twee volwassen mannen in een veel te leeg bos, snakkend naar aandacht, warmte en liefde.

“All the lonely people

Where do they all come from

Alle the lonely people Where do they all belong”

Ik luister naar hem. Durf hem niet te onderbreken. Hij lijkt onverzadigbaar in zijn verteldrift.

Als hij uiteindelijk stilvalt vraag ik hem of ik op de juiste weg zit naar Freistizer Alm?

“Ja-ja” zegt hij, terwijl zijn ogen glazig worden. Ik had beter moeten weten. Een echte man mag het natuurlijk nooit NIET weten. HIJZEGTMAARWAT. Hij fietst door en ik sta alweer alleen in het bos.

Vrolijk loop ik verder: het is goed weer en ik zit goed.

Alleen één vraag. Waarom zie ik nu al een half uur geen rood-witte tekens meer?

Ik loop door en verlies heel snel hoogte.

En dan bekruipt mij een naar gevoel. Ik moet naar het westen. Maar het voelt alsof ik naar het zuiden loop.

Het voelt gewoon fout. En zo aan het einde van de dag is het ook shit om nodeloos hoogte te verliezen. Dat moet je allemaal weer omhoog. En net als ik wanhopig om mij heen begint te staren, in het totaal lege bos, terwijl de beek dalwaards stort, Lijk ik versteend.

Terug? Dat hele stuk terug? Terwijl ik fietser toch duidelijk zij dat ik goed zat.

Daar is het! Het gevoel zeg één ding, het verstand iets anders. En nou heb ik net beloofd meer naar het gevoel te luisteren.

Ik vind het gewoon heel moeilijk om mensen niet te vertrouwen als ze zeggen dat ze het weten. Of als ze zeggen dat ze de waarheid vertellen. Het voelt als verraad; als een daad van ultieme ongehoorzaamheid.

Ergens heb ik geleerd te gehoorzamen... en tegen een grote prijs. Of ik ben ooit heftig gestraft voor het volgen van mijn eigen gevoel. Dat kan niet anders.

En nu op mijn 64e staat de slimme jongen in verwarring op een berg en kan niet kiezen. Maar alles op deze reis schijnt een reden te hebben om mij iets bij te brengen. Dat heb ik nu ondertussen wel door. Ik hoor een auto. Zo is er niemand, zo lijkt het hier de Kalverstraat. Een kleine pittige jeep komt naar beneden gehost en ik geef aan iets te willen vragen. Als het raampje open gaat kijk ik in de vrolijke gezichten van vier sportieve meiden. “Freistizer Alm? Dan moet je doorlopen naar boven”. “Doorlopen?? Daar kom ik net vandaan”. Hun gezicht betrekt “oei, nee je moet toch echt naar boven en bij die splitsing rechts aanhouden”. “Met dat hek”.

“Nee, maak hem dan in de war”.

En een hevige gekwetter stijgt op. Even hoop ik dat mijn uitgeputte gezicht ze ertoe zal laten besluiten mij te brengen. Ik weet dat nog niet dat het nog 2.00 uur lopen is. En waarom eigenlijk? Je wil op wandelvakantie en bij de eerste beste auto wil je gebracht worden naar “iets anders”. Volgend lesje in het nu zijn en ervan te genieten ”In het eerste huis dat je tegenkomt komt wonen onze ouders, doe ze de groeten” Je hebt nog tijd genoeg! Het is licht tot 21.30!!!

Ik beloof het. Niet wetend dat ik dat huis vandaag nooit zal bereiken

Teruglopend glimlach ik bij de gedachte aan de vrolijke opgewektheid van beneden.

Vrolijke mensen zijn fijn om bij te verkeren. Dat moet je onthouden ouwe zeurkous.

Het hele stuk terug dus.

Waarom is iets teruggelopen zwaarder dan is voor de eerste keer lopen? Een uur later als ik de afslag gevonden hebt en ik ben doorgelopen over een brede weg zie ik op een gegeven moment een rood witte markeringen links omhoog gaan. Als een Pavlovhond die een bel hoor luiden reageer ik op elke rood-witte streep die ik zie. Ik weet dan nog niet dat is een splitsing van twee wegen is en voor ik erg in hebt ben ik het stijle afsteekpad opgelopen. Les vier. Hoe moeier je bent hoe meer je geneigd bent afstekers te kiezen die korter lijken. En zwaarder zijn. Wat kies je? 200 m stijgen over 400 m.

Of 200 m stijgen over 1200 m?

Op papier is dat een makkie: je kiest 1200 m lopen want dat is niet zo zwaar. Nou dan ken je de uitgeputte geest nog niet. Die denkt, effe gassen dan zijn we er zo vanaf.

En zo gedaan dus.

Echter een klein probleempje: dit is niet de weg niet wij zoeken. Dit is de top beklimming. Maar daar kom ik pas 30 minuten later achter, als ik al mijn energie heb opgebrand en op een totaal lege weide sta onder de top van de Montagne Acomiza.

Ik denk nog: daar! Daar loopt vast in pad. En aangekomen blijkt ik in het niets te zijn beland: alleen een grenspaaltje die de voortop van de berg markeert.

Terug is dus. En voor de tweede keer de zelfde dag lijk ik een onvoorstelbare hoeveelheid onzinnige hoogtemeters overbrugt hebben. Bravo!

Maar niemand die het iets zal schelen. Als ik teruggekomen ben op het weggetje steek die eerste bocht van de weg af en vind meteen een schitterende plek om de nacht door te brengen. Hozanna!!!!

Zet de duplex op, de zon gaat onder en ik drink een liter thee. Kapot ben ik. Totaal gesloopt van een eerste dag van 30 km met ontelbare hoogtemeters.

De Sea to Summet spork heeft zo ongeveer alles doorgeprikt je mij etenszak.

I HATE THE SUCKER!!!

Translation

Thunderbirds are go!

June 27, 2020

My god, Anxiety attacks cannot be compared to any pain. I had to fight this night and this morning to not scream and jump the window. Give me a mountain, or an assignment.

Doesn't matter. But not this!

Woke up at 5 am after a very restless night anyway. Got up three times to pee or drink.

Restless.

Also outside in the street

When my alarm goes off, the tiger jumps on me. A thundering cascade of panicky thoughts gulf over me.

Fear of being alone, in this city, now for the next two months, not being able to return home, 5 hours from my car. Can I flee to Holland? And all of this at breakneck speed and accompanied by anxious breathing and heartbeat.

Now while writing this down it doesn't sound like much, but feeling it racing in your mind.

It is as if - literally - pushed down a hill in a barrel: nothing to grab onto: one big free fall.

I meditate.

Everything in me wants to get up run around. Scream, scream, express.

But I am stay with an iron will. And I do what Eckhard Tolle has taught me: observe.

Look at your thoughts. Then you can detach from your identification with it.

As you do it, you think: What a sloppy bullshit. LET THIS STOP!

But I think of Goenka: "you will have to purify the mind and perform surgery on the mind."

And I do that.

With an extreme effort, I force myself very gently into the now. And it works!!

Very slowly I get the fear to lie down. Like a false dog in a corner. Ten minutes later I am physically broken. Exhausted. But no longer afraid. And as I climb out of the high bed, I think: how could I have given this little naive woman so much power that four months later I step out of a lonely bed like a miserable wet cat?

I who climbed mountains, travelled worlds, did great directing jobs with hundreds of people in languages ​​I don't speak. Who studied alone in America. Never afraid.

One clumsy frightened woman who decides to keep everything she does to herself and is to afraid to share, makes a grown man completely lost. I have to fight to stay standing.

Every day is a fight, hour after hour.

And so often in total distress.

I often think of the white beaches of Bali where she cheerfully and unknowingly dives into the waves with a surfboard.

All those images on my inner eye in which she half naked runs around ..

It feels like she stole that life from me.

That is of course pure bullshit.

And as for the now occurring fears ... there is nothing she can do about that.

Because she has nothing to do with my past. And those fears all stem from my baggage, from my life.

And she has nothing to do with that. I am responsible for myself.

But thoughts are there sometimes. And painful.

Learning moment... seems to me.

You get that, if you overrule your intuition and you trust people against your instincts.

Don't forget to live. Look around, try to enjoy the birds on St. Giacomo. The smell of the pasticceria that bakes brioches. The twittering of the women on the corner of the street.

The wonderful thing about a foreign language: you can switch off your listening. Then suddenly it becomes music.

I know all this will be a sweet memory in a year, so much so that I will even long for it. So weird, how time puts a veil of happiness over everything.

So many things of the past now seem like romantic moments of happiness while when I was in the middle of them they just seemed to be full of struggles and problems.

6.15 the bus comes.

I have a ticket!

Bought from the pretty girl at the bar yesterday.

I wanted to yell, "flee with me to the other side of the world and marry me !!" but it became "un cappuccino ed un ticket per il bus per favore".

I often find myself a coward. But in this case maybe just as well.

I drive to the station.

Track 8.

If you ever need to have a train on track 8 in Trieste: that track, like a sort of Harry Potter track, is hidden behind track 7 !!!

I'm waiting at 7, in the wrong place, and thank God I keep my mouth shut this time when a woman with a mountain bike (the new accessory in Italy) says she thinks she's mixed-up: her husband knows about the hidden track… and now I'm too, so I almost miss my train. Would have gotten up at 5:00 for nix.

Two hours later I get out in Uggovizza at 8.56 am.

At 9.14 am the bus will take me to Tarvisio….

Owww no...

Nooo it won't come ...

The driver has hemorrhoids or is arguing with his wife ... God knows, but I am left at the most desolate station in Italy…. Alone.

Dr. No is still fully present in my life !!!

So that means walk. 6 km. To Tarvisio.

Holy moly…

My hiking holiday has started !!!

Although along a tourist cycle path with way too many sunglasses ... but it has.

A while later I am sitting relaxed in the bar in Tarvisio.

l down my second cappucino with my newly bought maps.

I think this is a good place to leave Dr. No to behind with a grappa.

It is noon.

The question now is: is there enough shade and water on the mountain? Can I leave later?

I think about my ex.

She dances on the beach with her Brazilian de Passo Doble.

I cringe.

I'm getting scared.

Alone on that mountain, do I dare?

I need to get her out of my system. She is slowly mauling me.

Another nice learning moment.

Perhaps it is useful to kill those terrifying thoughts...

So focus.

The trip will take care of that in the coming days ... but I don't know that yet at the moment. I will not have time for heartbreak and fears of the mind. Hahahahahhahah. (laughing sharply with a lot of echo and stuff)

It's hot.

Only englishmen and mad dogs go out in the midday sun.

I am not an Englishman…

The dog gets up, and sneaks out.

Goodby Dr. No.

May you get blissfully drunk!

I still doubt whether I will still have lunch at one of the two restaurants: everything not to have to leave. “C'est dur le départ”…

But I'v started.

Onto the old Roman street road parallel to the town.

After 2 km a man is reading in his garden, I ask directions.

He explains me relaxed what to expect . I am jealous of his total relaxation and tranquility. But still… would I like to live here? Would I want his life?

For no gold.

Then I do well.

In Amsterdam, every day seemed to be filled with anxiety and dullness. Here, adventurous things shake each up my lift.

From the moment I step on the path above Tarvisio the fear disappeared.

It's like coming home. Or not being able to cope with large numbers of people anymore. Or that in the mountains I really have to stand up for myself.

Go.

At first still a littlle afraid to get scared But at a certain moment that disappears too.

A simple sign along the old Roman road indicates that I am starting the approach route.

Go.

And as always it starts with a killer: you have to make altimeters and that is so hard for that untrained body of mine.

I immediately realize that I don't have enough water with me.

And immediately here we have one of the great antidepression effects of walking. Immediately you will be preoccupied with prehistoric hunter-collector thoughts.

That is something that was very unwelcome in the supermarket two days ago: you throw 3 kg of food into your backpack in your collecting frenzy. While of course it turns out after days that you will never eat it all.

What do Goddammit put all those bags of instant pasta and Auflauf in my luggage?

My gas is of the size Liliput: extra light it is called. So after five cups of tea the funfair is over.

Am I going to chew away those four bags of dry food raw? I do not think so.

But of course I'm too stingy to throw everything away so I will be dragging it around for the next five days.

I'm a wimp

It is nice that I now only have to worry about drinking very little and staying out of the sun.

By the way, you always plan to start quietly.

But the first day is invariably a slaughter.

You make all the beginner mistakes all over again.

First of all, take wrong turns.

And not knowing where what's in your pack. So you are constantly unpacking and packing.

Constantly in panic: "oh god did I leave that behind somewhere?"

After three days everything has its fixed place again and a rhythm is created.

A nice thing is that some pieces of equipment keep following you, no matter what. And that some are running away.

Example: I have a pair of Look glasses that I have not been able to lose in all my life.

I left it on a glacier, lost it in the grass by a lake, tucked it in a secret compartment of a never used sports bag. But somehow it kept popping up over and over again.

Those glasses cling to me like a desperate child.

He has been in and out of fashion twice now !!

On the other hand, there are also things that do not know how quickly they should disappear.

These days they are often things that I already hate anyway.

They seem to feel that :-))

The Sea to Summet spork, for example. What a terrible thing.

It was 25 cm long and therefore did not fit anywhere other than in the food bag. But as it was long and pointy it pierced all my ziplock bags.

Oatmeal and instant coffee all over your foodbag. Enough to drive you crazy. Especially if you also pass through a light shower or a early morning picnic: Everything full of coffee goo.

I literally yelled at the spork: that It should behave !!!

In response, he happily scratched the inside of my titanium cooking pot.

The thing costs 8 € so you would easily part with it.

But you don't.

You muddle on.

Until one day…

GONE!!

I had banished it to the side pocket of the backpack… It jumped out at the sight of a sexy pocket knife probably hoping to create a series of dessert spoons fucking together I hope.

Only problem was that I had nothing to eat with after that.

Finally ate with two of my tent hooks as chopsticks.

After ancient Chinese custom.

By the way, I also lost my sunglasses.

But those have hated me since I was born.

None that hold out for more than a week with me.

€ 350 or € 3.95.

All with swift urgency towards an honest finder.

That runaway spirit also makes you walk as if the devil is on your tail.

Imagine: completely empty landscape, sweltering heat and a nervous Dutchman with a much too heavy backpack (food for four days… for two people, whhhhhhy !!!) Who like a speedy gonzales on cocaine is storming up a mountain.

Who will he catch up with?

What will he win?

Where is he headed?

The man has two and a half months!

And meanwhile a raging mind in your head. Which appointments you still need to arrange on top of the mountain (if you have any reception).

How to fold the card the best way ... piss nowor later ... this is the right path or ... if only I had long sleeves ... I should of course have said in that farewell email that she ... ich hör ein bächlein rauschen ... why am I never eating pickles ... my right heel hurts ... would I be able keep that up ... and what if I go nuts ... would they hear to me scream?

And so on and so forth.

The Spirit is a hellish machine that fabricates bullshit whenever given the chance.

I notice lately I have given that part of the brain way too much freedom ... Young foal in a supermarket: 20 minutes and everything is thrashed.

I try to focus on what lies ahead.

Completely in the spirit of Goenka.

What is here now.

Pain in my heart in my body in my soul.

Okay, so I make pain in my heart myself: maybe useful not to worry about that.

Pain in my body.

We can do something with that... my right heel is hurting, unbelievable pain. I'm afraid I won't make it tomorrow.

I have corona.

The horrible truth is, when you walk you are always on the verge of giving up, and physically collapse.

If you feel in the middle of a climb that you are in pain here or there, and I mean pain with a capital P, you just know that the end of the tour is imminent. (After 4. hours into the hike).

Then immediately there is a stabbing paralyzing pain under the left kneecap. The only thing that helps then is to spare the left side with every step. And lean on your sticks.

Meanwhile, your mind deal panic for free.

Like this: after an hour of the 4 ½ hours climb on a steep uphill, I take a sip of water and notice my throat hurt.

I'm starting to have a dry cough.

CORONA!!!

And immediately I see myself stumbling up the mountain with an increasing fever.

Other hikers find me after a day and a half in the rain.

My God! how am I to go down that mountain with my corona. Nobody can touch me and I can't walk anymore.

And what if I come down that mountain?

What then?

I am totally contagious!

Where did I get this corona anyway?

In Trieste?

On the terrace?

And so on, and so on.

This is 2 minutes from hours of self-torment about health.

At the end of the day I arrive exhausted, already looking for a camping spot at Stella Bartolo.

A paradise. But somehow it isn't the thing I am looking for.

I do see a water tap dripping and take two good gulps.

A little later the sign: Aqua non potabile.

The water comes from two plastic tanks just down the road.

I then have 4 hours of fearful visions about being infected with Girardia.

Shitting my pants as the wet poop runs down my legs and I am half dead and smelly trying to approach people that are fleeing in horror.

The mind does not care if the pains and conditions are real or imagined. Everything it embraces with the same gusto and makes it wide, large and inimitably intense.

But if I speak to my mind about this she acts totally unawares: she is already lighting a fire elsewhere. And then she pretends that she does not know what you are talking about.

These first days I start to realize that the mind that I so adored and sharpened creates enormous problems instead of solutions.

That is about the first clear thoughts I have: my mind, which also reasoned away the situation with my ex, often hinders clarity.

It is therefore high time to deal with this troublemaker.

Okay. So the first day.

Because the mind goes on and on, the body starts to participate. You end up in a kind of stuck convulsion.

As if the devil is chasing you.

On, on, on. And that brings funny and painful and strange situations.

After the Stella Bartolo I walk through a mirad of crossings so I don't really know where, what or how.

I am overtaken by a cyclist. The first human in six hours.

An eloquent man who starts to brag about what he has been covering today: Slovenia, then Tarvisio, and that, and there, and there… I cannot understand him well, but that does not spoil the fun: he has to tell his story.

I look at the situation. Why am I so incredibly important to him in this godforsaken forest?

"Yes it is an E-bike, he admits, otherwise I would never have made 140 km in one day."

I look at him: it is the kind of man I am usually in awe of (if he is not in sweaty nonsensical Lycra pants) but now I see a little desperate boy begging for attention.

There we stand: two grown men in a wa too empty forest, longing for attention, warmth and love.

“All the lonely people

Where do they all come from

All the lonely people

Where do they all belong ”

I listen to him. Don't you dare interrupt. He seems insatiable in his narrative drive.

When he finally comes to a halt, I ask him if I am on the right path to Freistizer Alm?

"Yes-yes," he says, his eyes becoming misty.

I should have known better. Of course, a real man can never NOT know things.

He cycles on and I am alone again.

I walk on happily: the weather is good and I am on the right track.

Just one question. Why haven't I seen red and white waymarks for half an hour?

I walk on and lose height very quickly.

And then I get a bad feeling.

I have to go west.

But it feels like I'm walking south.

It just feels wrong. And at the end of the day it is also very bad to lose height unnecessarily. You have to get up all that again.

I start to stare desperately around me, in the completely empty forest, while the brook thunders down, I seem petrified.

Back? That whole part back? While the cyclist said I was on the right track???

There it is! Feeling says one thing, the mind something else.

And just now I just promised to listen more to the feeling.

I just find it very hard not to trust people when they say they know. Or when they say they tell the truth. It feels like betrayal; as an act of ultimate disobedience.

Somehow I learned to obey... and at a great price. Or I was once severely punished for following my own feelings. That has to be it.

And now at 64, the smart boy is confused on a mountain path and cannot choose.

But everything on this trip seems to have to teach me something. I have realized that.

I hear a car.

One moment there is no one the following moment it seems like Kalverstraat.

A small perky jeep comes down hostlin and I sign that I like to to ask something. When the window opens I look into the cheerful faces of four sporty girls.

Freistizer Alm? Then you have to continue upwards ”.

"Up?? I just came from there ”.

Their faces cloud "Oh, no, you really have to go up to the right and keep right at the fork." "At that fence." "No, then confuse him." And a violent twittering takes off.

For a moment I hope my exhausted face will make them decide to take me back up

I don't know yet that it is a 2 hour walk.

And why actually? You want to go on a walking-holiday and at the first car you want to be taken “something else”.

Next lesson in being now and enjoying it

"Our parents live in the first house you encounter, give them our regards"

You still have enough time! It is light until 9.30 pm !!!

I promise.

Not knowing that I will never reach that house today

Walking up I smile at the thought of the cheerful cheerfulness from below.

Cheerful people are nice to be around.

You must remember that old whining geezer.

So the whole way back.

Why is walking something for the second time heavier than walking it for the first time? An hour later when I have found the turn and the waymarks and I have walked on a wide road, at some point I see red white markings going up to the left. Like a Pavlov dog hearing the ringing of a bell, I respond to every red and white stripe I see.

I do not know yet that it is a split of two roads and before I realize I have walked up the steep path.

Lesson four. The more tired you are, the more likely you are to choose paths that appear to be shorter.

And heavier.

What do you choose? 200 m rise over 400 m.

Or 200 m rise over 1200 m?

On paper that is a breeze: you choose to walk 1200 m because it is not that difficult. Well then you don't know the exhausted mind yet. It thinks, full throttle then we are done with it.

And so I go.

However, a small problem: this is not the path we are looking for.

This is the path to the top of the mountain.

But I don't find out until 20 minutes later, when I have burned all my energy and am standing on a completely empty meadow under the top of the Montange Acomiza. And I still think: there!!! There runs a path. But when I arrive up high it appears to be nothing: only a boundary marker that marks the frontier between Austria and Italy.

So back it is.

And for the second time the same that day I seem to have bridged an unimaginable amount of nonsensical altimeters.

Bravo!

But no one will ever care.

When I get back to the road, I cross the first corner of the road and find a beautiful place to spend the night. Set up the duplex, the sun goes down and I drink a liter of tea.

I'm broken.

Totally demolished from a first day of 30 km with countless altimeters.

The Sea to Summet spork has punctured just about everything in your me food bag.

I HATE THE SUCKER !!!