5. Nou nog eentje dan

Vrijdag 26 juni (vervolg)

Ik ga na drie glazen spritz toch maar eens op zoek naar een restaurant.

Het door de ober aangeraden San Giorgio ziet er een beetje al te posh uit. Ik heb immers geen andere broek bij me dat mijn Nike loopbroekje.

Opvallend is overigens dat de binnenbroekjes van die Nike‘s zo verschrikkelijk klein en strak zitten. Hebben Amerikanen nou van die kleine piemels, of ik zo’n grote? Ik heb echt idee toe mijn ballen terug geduwd worden in mijn buikholte. Mijn stembereik heeft zich de laatste twee dagen een terts naar boven verplaatst.

Bedenk me op het laatste ogenblik dat ik natuurlijk ook nog een nieuwe SD kaart moet hebben. Dus loop maar weer eens langs wat vervallen gebouwen naar de mediamax.

Ah ja natuurlijk! Dr. NO was daar net iets eerder!

Natuurlijk gesloten, want het is 8:28 uur… dus slof ik met de dokter op mijn hielen terug naar het restaurant.

Tot ik... tussen de spoorbaan, een verbrokkelde silo en weggeschoven onder de autostrada, een visrestaurant ontwaar. Op het menu buiten slordig en viezig staan brandzini en dorade voor € 10…??

Ik loop binnen in het door heldere TL buizen verlichte blauw witte decor. Het is een slechte imitatie van een Grieks restaurant in welke willekeurige buitenwijk van West Europa. In dit geval echter niet “zomaar”een restaurant, omdat het er ramvol zit, Bovendien een goed Italiaans restaurant ziet er vaak van buiten uit alsof er net een faillissement is uitgesproken. En er een traditionele Italiaanse aardbeving heeft plaatsgevonden

Daarover had ik altijd ruzie met mijn ex-vriendin Maike, die altijd in “gezellige romantische bistrootjes” wilde zitten in Italië. De kenner weet dat dit altijd toeristentraps zijn met ongeïnteresseerde obers en Turkse pizzabakkers zonder ziel. Ik wilde dan altijd in de met TL verlichting slecht gesitueerde “hole in the wall” eten omdat ik er de locale buurtbewoners ontwaarde, en ik zeker wist dat je er hemels kon eten.

Het feit dat je tafelgenoot er uitziet als een vampier met acné vanwege de meedogenloze TL verlichting maakt de gemiddelde Italiaan geen zak uit. Ze weten toch al dat de buurman aambeien heeft, Giovanni snurkt, Giorgio impotent is, Daniela haar man slaat, en Angela haar hoofdhaar verft en haar beenhaar nooit scheert.

Why keeping up appearences?

Maar deze gelaten openheid naar het menselijk tekort en de ontwapenende eerlijkheid waarmee de Italiaan daarmee opspringt was mijn beeldschone roodharige geliefde een gruwel en dus eindigden we steevast in een kut-restaurant want ik koos eieren voor mijn geld: als Maike haar zin niet kreeg dan was ze die nacht niet te genieten. “No Monny no Honey”…. en ik was in die tijd zeer gevoelig en behoeftig op dat vlak.

Dus was het de keus tussen goed eten en goede sex.

Twee jaar later was het uit.

(Oh ja dat was in een heel slecht GRIEKS restaurant bij een 4 sterren resort op Rhodos… een plek waar je niet dood gevonden wilt worden)

Terug naar Triëste… Buiten zitten? Aan de enige vrije tafel zit dr. NO. Hij kijkt mij aan en schudt van “nee”. Ik vraag hem hoezo: “gereserveerd“ glimlacht hij.

See if I care Dr. NO! Ik gaan we lekker binnen zitten. Daar is het koel en leeg. Lekker pu.

Ik wordt bediend door een heel dik meisje. En door de patrone, die in heus plexiglazen gezicht masker draagt. Dit zijn toch maar rare tijden…

Het Italiaans restaurant ziet er Grieks uit en de bediening als lassers bij een scheepswerf.

En dan voltrekt het wonder zich langzaam: Er komt wijn, en brood, en vis en gegrilde groente en polenta-reepjes (ja we zijn in het noorden) allemaal even super en simpel.

Echt absoluut NIETS aan verpest….en ge-wel-dige koffie…

En een rekening…. van 15€

En ondertussen is er een geweldig schouwspel van de lassers die heen en weer sprinten.

Een golf van rust en gelukzaligheid spoelt over mij.

Daar is het: Italië zoals ik het ken. Perfect in eenvoud.

Ik loop terug naar Piazza St Giacomo. Nou…. Nog eentje dan...

The Last One

Friday, June 26 (continued)

After three glasses of spritz I go looking for a restaurant.

Rest. San Giorgio, recommended by the waiter of the bar looks a bit too posh. After all, I don't have any other pants with me than my Nike running shorts.

It is also strange that the inner shorts of those Nike's are so terribly small and tight. Do Americans all have little dicks, or do I have such a big one? I really have the feeling that my balls are pushed back into my abdominal cavity.

My vocal range has moved up a third in the last two days.

Realised at the last moment that I of course also need a new SD card. So I walk past some dilapidated buildings to the Media Max.

Ah yes of course! Dr. NO was there just before me!

Of course closed, because it is 8:28 am… so I shuffled back to the restaurant with the doctor at my heels.

Until I ... see a fish restaurant between the railway, a crumbled silo and halfway tucked under the autostrada. The menu outside is sloppy and dirty: but it mentions brandzini and sea bream for € 10… ??

I enter the blue and white decor, which is illuminated by clear fluorescent tubes.

It is a poor imitation of a Greek restaurant in any random suburb of Western Europe.

In this case, however, not just any restaurant, because it is packed. Moreover, a good Italian restaurant often looks from the outside as if a bankruptcy has just been declared. And a traditional Italian earthquake has struck.

I always had an argument about this with my ex-girlfriend Maike, who always wanted to sit in “cozy romantic bistros” in Italy. The connoisseur knows that these are always tourist traps with disinterested waiters and Turkish pizza bakers without a soul.

I always wanted to eat in the hole in the wall, which are badly situated with fluorescent lighting, because I saw local residents sitting inside, and I was sure that you could eat there heavenly.

The fact that your table companion looks like a vampire with acne because of the relentless fluorescent lighting does not bother the average Italian. They already know that the neighbour has hemorrhoids, Giovanni snores, Giorgio is impotent, Daniela beats her husband, and Angela paints her hair and never shaves her leg.

Why keeping up appearances?

But this openness to the human shortage and the disarming honesty with which the Italian jumps with it. But my beautiful redhead lover was an difficult lady and so we invariably ended up in a shit restaurant because I knew what would follow if not: if Maike didn't get her way then. “No Monny no Honey”…. and I was very sensitive and needy that time of my life.

So it was the choice between good food or good sex.

Guess what?

The relationship ended two years later.

(Oh yeah and we broke up in a really bad GREEK restaurant at a 4 star resort in Rhodes… a place you don't want to be found dead)

Back to Trieste ...

Sitting outside?

Dr NO is sitting at the only free table.

He looks at me and shakes "no". I ask him why: "reserved" he smiles.

See if I care Dr. NO! I'm going to sit inside. There it is cool and empty. Nice pu.

I am being served by a very fat girl.

And by the patron, who is wearing a face mask in plexiglass.

These are strange times…

The Italian restaurant looks Greek and the waiters like welders at a shipyard.

And then the miracle slowly happens: Wine, and bread, and fish and grilled vegetables and polenta strips (yes we are in the north) are all equally super and simple.

Absolutely NOTHING ruined… and great coffee…

And a bill of…. 15 €

And meanwhile there is a great spectacle of the welders sprinting back and forth.

A wave of peace and bliss washes over me.

There it is: Italy as I know it. Perfect in simplicity.

I walk back to Piazza St Giacomo.

Well…. One more Spritz then ...