4. Still stuck

25 juni 2020

Ik zit hier op het terras van bar Nico een koffie en een witte wijn spitz te drinken.

Wat gaan we doen?

Ik kan natuurlijk ook naar Frankrijk rijden en die hele Via Alpina andersom gaan lopen.

Allemaal mogelijk.

Daar is de zon.

Enige opmerking...veel van dat gedeelte heb ik al gedaan en dat wordt dus behalve een flinke reis ook een Senitimental Journey: Montange di Kaka, Bourguiba, en alle eerdere Kadokistan avonturen hebben zich daar afgespeeld. (Later meer uitleg over deze berg wandelingen)

Is het slim om dat te doen?

Ik geef mezelf 12 uur omdat uit te zoeken.

Ondertussen enige opmerkingen...

De Italianen dragen een mondkapje’s vooral als kinkapjes.

Onder de kin.

Tussen het met overgave enthousiast roken, praten, eten, drinken en zoenen door is er natuurlijk nauwelijks tijd om het mondkapje ook daadwerkelijk voor de mond te dragen. Daarom ligt het vooral onder de kin als een soort baard of kotsbakje.

Voor sommige mensen is het mondkapje in Italië ook een mode accessoire geworden... vooral bij hoge gehakte dames.

De meeste mensen lijken zich weinig aan te trekken van het feit dat er in dit land een enorme hoeveelheid mensen zijn dood gehoest. Het leven is hier toch al ondragelijk zwaar onder de idioten die in de regering zitten.

Angst hebben is echt wat. Je bent meteen bang bij het wakker worden. Als je slaapt is alles OK: die vreemde werkelijkheid speelt zich moeiteloos af.

Maar als je ‘s ochtends wakker wordt dan is er tussen waken en slapen een moment waarop doodsangst toeslaat. Als een lenige kat springt i op je.

Dan realiseer je dat je het helemaal alleen moet gaan doen.

Dat heb ik hiervoor nooit gehad. Maar sinds afgelopen scheiding is dat plotseling verschenen. Er overvalt je een golf van alleenheid en eenzaamheid die onbeschrijfelijk angstig is.

Bang onder meubels willen kruipen van angst.

Vast gehouden en getroost wil worden.

Willen gillen en schreeuwen.

Geen beslissing of stappen durven nemen.

Versteend in een huur kamer zitten.

Altijd heb ik deze gevoelens gevuld met lawaai veel doen en activiteiten, maar nu dringt het universum mij tot het absolute niets.

En dat is angst aanjagend eng.

Gelukkig is er dan om 9:00 uur een ontbijt dat wacht en de signora die me het rechte pad wijst met koffie en een glimlach.

Ik ga zwemmen.

Dr. NO sloft achter mij aan.

Ik had het kunnen weten, ik had het kunnen weten, ik had het kunnen weten! Die verdomde Dr. NO!!!!

Blijkt dat je gewoon helemaal niet kan zwemmen in de zee in Trieste. Daarvoor moet je een heel eind de stad uit.

Dat heb ik geprobeerd lopend te doen maar 1 1/2 uur in de brandende zon was ik nog steeds niet uit de enorme hoeveelheden spoorlijnen en havengebouwen die op het punt stonden of in te storten of tot dukdalfmuseum te worden omgebouwd met het geld van de Europese Gemeenschap.

Toen ik bij de zoveelste zinderende bocht weer kilometerslange met scheermes prikkeldraad omgeven bouwvallen ontwaarde heb ik het opgegeven.

Onder homerisch gelach van Dr. NO. natuurlijk.

Ik ben het hele gedeelte weer terug gesloft naar de stad om te kijken of ik misschien daar niet een strandje had gemist. Zoals in Salerno.

Uiteindelijk alleen een grote lange pier met d’r op mensen die wat glazig voor zich uit zaten te staren.

Even op een kaart gestaard, en naar huis terug gelopen.

Ik kom mijn straat nog niet in of een nieuwe angstaanval overmand me.

Om met Carice van Houten te schreeuwen: “houdt het dan nooit op“.

Ik rommel een beetje op mijn telefoon, dit ter afleiding van de op hol slaande geest en ga en witte wijn spriz drinken op het terras. Daar zitten allerlei Italiaansen gewoon te doen alsof er niks aan de hand is :-) lekker te zonnen.

Ga ik dan toch in mijn eentje lopen?

In de regen in Oostenrijk?

Het ziet er naar uit.

De president van Slovenië is niet van plan zijn ijzeren greep op de Nederlanders te verzachten. En Donor schijnt grote vrienden met de president van Oostenrijk. Ziedaar mijn leven.

Ecce Homo.

(in plat Amsterdams: gekke homo)

still stuck

June 25, 2020

I'm sitting here on the terrace of bar Nico drinking a coffee and a white wine spitz.

What to do?

Of course I can also drive to France and walk the whole Via Alpina the other way around.

All possible.

There is the sun.

Only ... I have already done a lot of that part and so it will be a Senitimental Journey in addition to a long journey: Montange di Kaka, Bourguiba, and all previous Kadokistan adventures have taken place there. (More information about these mountain walks later)

Is it smart to do that?

I give myself 12 hours to deceide

Meanwhile some remarks ...

The Italians mainly wear mouth masks as chim masks.

Under the chin.

In between enthusiastically smoking, talking, eating, drinking and kissing, there is of course hardly any time to actually wear the mask over the mouth. That is why it hangs mainly under the chin as a kind of beard or vomitcontaine.

For some people, the face mask in Italy has also become a fashion accessory ... especially for high-heeled ladies.

Most people seem unconcerned by the fact that a huge amount of people are coughed themselves to death in this country. Life here is already unbearably tough with thode idiots in government.

Having fear is really something. One is immediately afraid when waking up. When you sleep and dream everything is OK: that strange reality takes place effortlessly.

But when you wake up in the morning, there is a moment between waking and sleeping when mortal fear strikes. It jumps on you like a lithe cat.

Then you realize that you have to do it all alone.

I've never had that before. But that has suddenly appeared since the breakup. You are overwhelmed by a wave of loneliness that is indescribably anxious.

Wanting to crawl under furniture in fear.

Want to be held and comforted.

Want to scream and shout.

You are unable to take any decision or dare to take steps.

Making me sit petrified in a rented room.

I have always filled these feelings with noise, lots of activities and ‘doing’ but now the universe forces me to do absolutely nothing.

And that's terrifyingly scary.

Luckily there is a breakfast waiting at 9:00 am and the signora shows me reality with coffee and a smile.

I am going to swim.

Dr. NO shuffles after me.

I could have known, I could have known, I could have known! Damn Dr. NO !!!!

Turns out you just can't swim at all in Trieste. For that you have to way out of the city.

I tried to do that on foot but after 1,5 hours in the scorching sun I was still not out of the massive amounts of railway-and harbor buildings that were about to collapse or be converted into a fishing net museum with money from the European Community.

When I spotted kilometers of derelict buildings surrounded by razor barbed wire at the umpteenth sweltering bend, I gave up.

Under homeric laughter from Dr. NO. of course.

I shuffled the whole way back to town to see if I might have missed a beach there. Like in Salerno.

In the end I found only a big long pier with on it people who were glassily staring in front of them.

Just stared at a map and walked back home.

I am entering my street as a new anxiety attack overwhelms me.

To speak with Carice van Houten in the film Zwartboek"will it then never stop".

I rummage a bit on my phone, distracting the runaway spirit and go for a white wine on the terrace. There are all kinds of Italians just pretending that nothing is wrong :-) sunbathing.

Am I going to walk alone?

In the rain in Austria?

It looks like it.

The President of Slovenia has no intention of softening his iron grip on the Dutch. And Donor seems to be great friends with the President of Austria.

See my life in all its glory.

Ecce Homo.