2. Landed...

24 juni 2020 Eindelijk lucht.

Liefde doet hele rare dingen met de mens. Zeker als je teveel gelooft in andermans woorden te weinig gelooft in wat je zelf voelt.

Ik leer mijn studenten steeds: "kijk naar wat mensen doen, luister niet wat ze zeggen". Ze praten als wie zij dromen te zijn, ze doen wie ze werkelijk zijn. En vervolgens trap ik er zelf met beide benen in. Laten we het er maar op houden dat iedereen op zijn eigen onhandige manier probeert er het beste van te maken in het leven. Na 14 uur in de auto en een nacht vol ontspanning in een vreemd bed, nu op het terras van een bergwoning in Arnoldstein.

Het was een dag van inpakken, eten kopen, lunchen, wikken en wegen pfff. Het begin van een tocht is altijd een bezoeking. Een Franse sportwinkelhouder merkte een aantal jaren geleden losjes op, toen mijn vriend Frank en ik om 11.00 uur 's ochtends een paar stokken kwamen kopen en er duidelijk lang over deden om tot een besluit te komen:"c'est dur le départ".

En dat is het.

Je wil eigenlijk niet weg omdat je weet dat de eerste vijf dagen de hel zijn. En bovendien, alles doet me pijn: mijn hiel (waar komt dat nou vandaan), mijn rechterbeen (daar is inderdaad vorig jaar een trekker overheen gereden), mijn borstkas (raar), mijn hart (begrijpelijk), en mijn hoofd (bier). Ten tweede vergeet je altijd iets. En dan niet gewoon een pen, maar echt iets belangrijks. En ik weet dat het weer gaat gebeuren. Vraag is alleen… wat is het deze keer? Overzicht van de in het verleden vergeten zaken:

• Gasje (een week lang brood met kaas)

• Portemonnee (met al het vakantiegeld erin. Ik ben de hele eerste etappe terug gerend en vervolgens weer naar boven terwijl iedereen aan het bier zat. Ja je bent een held of je bent het niet)

• Zonnebrand (geheel tot vellen geroosterd nabij Mongenèvre)

• Oh ja ook poor mijn autosleutels en de autopapieren in de auto achtergelaten. Dus ook een hele dag teruggereden in een bus en een trein is een geweldig verhaal maar dat later).

• Warmte ondergoed. (Het begon meteen tijdens de eerste klim te hagelen en ijsregenen zodat ik doornat in mijn slaapzak zat te rillen onder een afdakje in Ayas. Maar wilde niet terug gaan want ik was te kapot. Later die tocht nog bijna doodgevroren op een bergpas want het was de eerste tocht (en ook meteen de laatste) zonder tent. Ik had om gewicht te besparen een Tarp mee waar de ijzige bergwinden onderdoor daverde en mijn bloed stroperig maakte. Ik had geen andere keus dan om 5.00 uur 's nachts 3 uur rondjes te gaan lopen in het stikdonker om niet onderkoeld te sterven. Dit alles in de buurt van de col de dormilousse.

Vanmiddag dus ook weer een hardverlamming omdat ik dacht dat ik dit keer mijn hele kookzak vergeten was. Bleek niet zo, (zat in de etenszak) maar toch weer 20 minuten weer vette paniek en zelfhaat.

Misschien handig om even de tocht te laten zien. Ik wordt nu al licht misselijk bij het kijken naar het kaartje.

Beginnen in Trieste (rechts midden) en dan de rode lijn volgen door Italië, Slovenië, Oostenrijk, weer Italië, weer Oostenrijk, Duitsland, Liechtenstein, Zwitserland, weer Italië, Frankrijk, weer Italië en uiteindelijk Monaco.

Totaal heftige shit.

Mijn kamer in de bed and breakfast is een atoomontploffing. En ik moet mediteren en slapen. Nee Marc, je MAG mediteren en slapen.

Ok Ok Ok

Morgen meer.

Google translate in Engish

Landed...

Finally air.

Love does very strange things to people. Especially if you believe too much in someone else's words and don't believe enough in what you feel yourself.

I always teach my students: "watch what people do, don't listen to what they say". They say what they dreams to be, they do who they really are.

And then I fall into the trap myself.

Let's just say that everyone in their own clumsy way tries to make the best of life.

After 14 hours in the car and a night of relaxation in a strange bed, now on the terrace of a mountain house in Arnoldstein.

It was a day of packing, buying food, having lunch, weighing and weighing pfff.

The start of the tour is always a burden.

A French sports shop owner loosely remarked when my friend Frank and I came to buy a pair of poles at 11am and clearly took a long time to come to a decision: "c'est dur le départ".

And that's it.

You don't really want to leave because you know the first five days are hell.

And besides, everything hurts : my heel (where does that come from), my right leg (a tractor did indeed drive over it last year), my chest (weird), my heart (understandable), and my head (beer) .

Secondly, you always forget something.

And then not just a pen, but really something important.

And I know it's going to happen again. Question is only ... what is it this time?

Overview of things forgotten in the past:

• Gasstove (bread and cheese for a week)

• Wallet (with all the holiday money in it. I ran back the whole first leg and then back up again while everyone was drinking beer. Yes you have to)

• Sunoil (roasted to shreds near Mongenèvre)

• Oh yeah, left my carkeys and the car papers in the car. So I drove back all day in a bus and a train).

• Themal underwear. (Hail and rain started immediately during the first climb so I shivered wet in my sleeping bag under a shelter in Aias. But didn't want to go back because I was too broken). Later that trip almost frozen on a mountain pass because it was the first trip (and also the last) without a tent. To save weight I had a Tarp under which the icy mountain winds thundered and made my blood viscous. I had no choice but to walk in the pitch dark at 5:00 am for 3 hours so as not to die of hypothermia. All this near the col de dormilousse.

So again this afternoon paralysis because I thought I forgot my whole cooking bag this time. Turned out not to be so, but still panic again for 20 minutes.

Maybe useful to show the itinerary.

I already feel slightly nauseated when looking at the map.

Start in Triëste (center right) and then follow the red line through Italy, Slovenia, Austria, again Italy, again Austria, Germany, Liechtenstein, Switzerland, again Italy, France, again Italy and finally Monaco.

Totally violent shit.

My room in the bed and breakfast is a nuclear explosion. And I have to meditate and sleep.

No Marc, you MAY meditate and sleep.

Ok Ok Ok

More tomorrow.