1. Brrrr....

23 juni 2020

Weinig dingen zijn zo angstig, onzeker en verwarrend geweest als het aankomende vertrek vannacht. Ik zit op het terras van mijn boot en de vogels schetteren de avond in. Er is een feestje bij de buren: allemaal hele vrolijke jonge mensen met net iets te veel op vallen joelend in de gracht. Ik heb de hele dag al met heftige angst aanvallen de laatste voorbereidingen getroffen voor in de langste afstand wandeling ooit. Ik voel me heel alleen. Heel eenzaam, heel verlaten. En toch heb ik het idee dat dit, tegen alle gevoel in, de juiste beslissing gaat zijn.

Vier maanden lang al ben ik ten prooi aan de totale ontreddering. Een heel heftige break-up, die in eerste instantie een “makkie“ leek trok mij totaal van mijn fundamenten. Heftige angsten en totale instorting. De onbegrijpelijke in geheimzinnige acties van mijn ex zijn zo’n aanval op mijn vertrouwen en veiligheid dat ik in totale stuurloosheid verval.

Misbruik, verlating en verraad uit het verleden steken hun bloeddorstige kop op en maken mijn leven tot een hel. Eigenlijk vier maanden lang al.

En nu aan de vooravond van wat eigenlijk een spannende en vrolijk makend avontuur moet zijn, dat ik gedroomd had samen te ondernemen, zit ik te trillen als een espenblad op het terras van mijn woonboot, in een absoluut schilderachtig Amsterdam.

Iedereen die ooit wel eens depressief is geweest kent dat wel: dat je niets kan voelen. En zo ook hier: ik zie de schoonheid ik hoor de kerkklokken en de vogels en de lachende mensen. Maar ik kan het niet zien, niet horen, niet voelen. De leugens en de daarop volgende wrede spelletjes hebben alle kleuren uit mijn leven geslagen. En ik gaat dat leven terug eisen op de toppen van de bergen. De fysieke pijn gaat mijn verdriet verbranden. Mij zo kapot maken dat ik kaal overblijf... alleen nog maar mijn ziel: schoongeschrobd met een pannesponsje. 21:50 uur.

Tijd om te slapen. Morgen om 4:00 op.

Google translate

Brrr

June 23, 2020

Few things have been so anxious, uncertain, and confusing as tonight's upcoming departure. I sit on the terrace of my boat and the birds chatter in the evening.

There is a party at the neighbors: all very cheerful young people with just a little too much to drink jumping in the canal. All day long I have been making the last preparations for the longest distance walk ever under violent fear attacks.

I feel very alone. Very lonely, very deserted. And yet I feel that, against all reason, this is to be the right decision.

I've been a victim of total mayham for four months. A very heavy break-up, which initially seemed to be an "easy-one" completely pulled me from my foundations. Violent fears and total collapse. My ex's incomprehensible and secretive actions are such an attack on my confidence and safety that I fall into total rudderlessness.

Past abuse, abandonment and betrayal raise their bloodthirsty heads and make my life hell. Actually for four months already.

And now on the eve of what should have been an exciting and cheerful adventure that I had dreamed to undertake together, I am shaking like an aspen leaf on the terrace of my houseboat, in an absolutely picturesque Amsterdam.

Anyone who has ever been depressed knows that feeling of being unable to feel anything. Just like now: I see the beauty I hear the church bells and the birds and the laughing people. But I can't see it, I can't hear it, I don't feel it. The lies and the subsequent cruel games have taken all the colors out of my life.

But I'm going to reclaim my life on the tops of the mountains. The physical pain is going to scorce my grief. It will destroy me fysically so that I'll remain cleansed ... my soul scrubbed clean with a scouwer. 9:50 PM.

Time to sleep.

Tomorrow at 4:00 am.